Tüm geceler sensizken eksik
Karanlık geliyor yokluğunun ardından
Sensizlikte kış vuruyor satırlarıma
Ne zaman güneş batsa yüreğim uyuşuyor
Yokluğun kalbime saplanan bir sızı
Her şey sağır içimde
Dünya bile karanlıkta kalıyor
Sen gidince gönül yas bağlıyor
Çocuksu kavgaların yersiz kıskançlıkların
Ayılmak istemiyorum sarhoşluğundan
Işık oldun dünyama
Bak yine seni özledim yokluğunda
Özleminde eskidi prangalar
Okyanusun en derinine atılan
Duyguların selindeki dalgalar
Üşüyorum yalnızlığında saklama gözlerini
Sensizlikte kayboluyorum
Al şimdi kalbimi ellerine
Güldür beni hapsetme sensizliğe
Yine gözlerim doldu bu akşam
Özlemin büyüdü içimde
Hasretin büyüdükçe dünyam küçüldü
Uykusuz gecenin sabahında
Aşkına hüküm giymişken ölesiye özledim
Tek kişilik mahpushanede
Bulutlar çöktü bak üzerime
Hayalin yine karşımda
Aşkın hıçkırır dudaklarımda
Sen kokuyorsun bu akşamda duvarlarımda
Ruhumda bir ateş gamsızca
Avuçların uyuyor avuçlarımda
Yıldızlar bile göz kırpıyor artık yokluğunda
Dudaklarım çatladı susuzluğunda
Bak yine güneş battı hasretin düştü gönlüme
Ölesiye özledim
Bir buluta gömdüm gözlerimi
Saatlerce ağladım yokluğunda
Seni düşündüm yağan yağmurda
Anladım ki biz biz seninle hiç bitmeyen
Bir şiirin güfteleriyiz
SERAP EVREN