Çok uzun yıllar geçti üstünden sessiz sedasız gidişinin.
Binip gittiğin o gemi azıya alındı sefere çıkmıyor artık.
Ardından gözyaşlarıyla salladığım beyaz mendili hala saklıyorum.
Gözlerimi kırpmadan dakikalarca ağlayarak ardından bakışımı
Denizle ufkun kesiştiği noktada koskoca geminin kayboluşunu.
Uzerinden onca yıl geçsede hiç unutmadım ne seni ne gidişini.
Sen buralardan gideli her şey değişti bir ben değişmedim
Yine erken kalkıyorum her sabah aynaya bakmıyorum artık.
sen gideli aklar düşsede hala kirli sakal dolaşıyorum.
Senin sevdiğin kokuyu kullanmıyorum.
gömleklerim ütüsüz ayakkabılarımı boyatmıyorum.
Ara sıra kendini saldın diyor arkadaşlar umursamıyorum
Seni unutmamı söyleyende çok var tabi takmıyorum.
Ben yine bildiğin ben yine inatçı.
Senin bıraktığın gibi değil artık buralar.
Denizde balık eskisi gibi yok balıkçılar tatsız.
Mayıs papatyaları açmıyor meyve ağaçları kurudu tek tek.
Bir çok tanıdık ya taşındı başka şehirlere yada bir çoğu öldü.
Seni yolcu ettiğim rıhtıma artık günde bir gemi yanaşıyor.
Ve ben her gün,
Ufukla denizin kesistiği noktadan gözümü ayırmıyorum.
Önce simsiyah bir duman yükselecek gökyüzüne.
Ardından bir gemi gorülecek uzaktan beyaz bir nokta gibi.
Heran yaklaştıkça daha bir heybetlenip büyüyecek.
Yüreğim martı çığlıklarıyla rıhtıma koşacak.
Biliyorum,
İçinde umutlarım kaybolan yıllarımla.
O gemi bir gün gelecek.

Metin Çalışkan