Son arzum dersin de ölmeden
Yüreğinden usulca süzülen
Ve billurlaşan hangi nazenin?
İstanbul’u görmek senin tüm derdin
İsli bir gecenin ardından tan vaktini bulurum
Ey güzel İstanbul’um!
Hayallerimin şehri
Bir nevi fetişizm mi?
Ne gam!
Dünyevi bir mistik bulurum onda
Gönlümün kuytularında saklı hisler demini alır da
Aheste nağmeler yankılanır kulaklarımda.

Bir kent düşünün
Ruhu olan
Bir romandaki simge misali
Tarih, doğa, kâinat bir başka ahenkle
Aşka davet eder nevi beşeri inceden bir taksimle
O zamanlar öyledir
Tramvay ve troleybüslerde yolculuk yapmak elzemdir
Hangi alem yükselirdi eski zamanlardan?
Boğazım, martılarım, sırtlarım olmadan
Sırtlarım ağrımaz mı en ruhsalından
Sırıtık bir dünyaya ancak meydan okurum neme lazım
Elbet sırt sırta insanlarla örülü orda yaşam
Kimine keder yükler de hani, bana keyfe keder.

Bir kent ki
Hatırlatır maziyi
Beraberinde kendi mazim canlanır
Bir yazlık sinema hayali yürektendir
Ne ferah günler saklar o anılar denizi dip bucak
Huşu anlarıyla gönül bir tarihi camiye uzanıverir de
Bir eski mezarlıktan taşan hüzün elbet gam yükü değildir
Tarihi yarımada da geçen dopdolu bir günün ardından
Martılar vapurları selamlar tüm özgürlükleriyle
Kumsal aile çay bahçesinin dili olsa neler söyler meçhul
Göklerde seyreden ay yitip giden zamanlarla malul.

İstanbul en güzel nereden izlenir acep?
Gönül penceremden akseden fotoğraflar nece?
Kuşbakışı bir mekânda yaşanan gece sultan-ı yegâhtır
Bir inci gerdanlığa emsal olan ancak Çamlıca’dır
Mehtaba çıkalım der gönül haydi öyleyse
Bu bir serapla eşdeğerdir insanın tüm ömrünce
Sofrayı şahane budur tapılası
Yarımada, haliç ve boğaz uzaklardan el sallar nazlı nazlı
Bir büyülü kent her yaz mevsimi kucak açar da
Haz dolu sımsıcak yürekler ışığını tümden saçar
Son arzum derim de ölmeden
Bir ses yükselir benliğimin derinliklerinden.


L.T.