Düşman
Sığ insanların yalnızlık seremonileri
Çalıyor ruhumuzun aydınlık odalarını Birer birer eksiliyor ağacımızdan Umut çiçekleri. Düşerken yerlere yaprakları Topluyor hüzün kuşları Kalbimizin kovduğu tüm belirsizlikleri. Yalnız insanların mutluluk melodileri Çalıyor uzaktan uzağa terkedilmişlikleri. Duyuyorum şarkılarının Kanayan notalarını. Hüzün çağırıyor bizi girdabına Çekiliyoruz kanımızdan ’Çek’ dercesine Öyle ağır bir sahnesindeyiz ki hayatın İçten içe sevdayı öldürürcesine. Ateşe bile bile yürümek ölürcesine... 22/10/2015 10.45 |