Gözlerim bunca zaman neler gördü neler
Hepsini toplasam hayatın onda dördü eder
Biriken anıların birçoğu benimle beraber öldü
Kalanları da sağ olsun, dostlar arkamdan gömdü

Yaşayış karmaşası ağır, bedenimi yordu
Sürdürmek hayatı, tahminimden zordu
Alevlenmeyen duygular, birer sönük kordu
Süslü bir intiharsa beni çağırıyordu

Kaçtır meşgul ediyor aklımı, bak yine geldi
Rüzgar aldıkça zihnime süzülen eski bir yelkendi
Yaşamın önüne koyduğum en büyük engeldi
Kısacası bu fikir zamanla beynimi deldi

Tahammül kalmadı artık bıçak kemiğe dayandı
Parmaklar şimdiye dek sadece günleri sayandı
Aklımsa mecburen ölüme kadar dayandı
Yaşamak deyimiyse kulağıma gelen tek yalandı

Bitti işte ömür denen zaten bir kısa fasıldı
Kalan elbiseler de çoktan dolabıma asıldı
Sevenlerim de varmış, hep bir elden toprağımı kazdılar
Zorla da olsa tabutuma birkaç kelamı yazdılar

Onu yapmaktır çünkü arayıp sormadan en kolayı
Karalanır boş bir kağıt göçüp gitmenden dolayı
Şöyle denilerek imzalanır nihayet ölüm fermanı:
Bu son herkese erişecek, yok ki bunun dermanı.

11.04.2015