Çocuğum
kapıyı unut...
denizi kuraklığa göm, çocuğum... genzini yakan barut kokusuyla uzatınca sol yanımdan bilmediğim bir dille kağıt mendili, durdu zaman... sustu dalga... deniz çıkardı mavisini, renksiz, tuzsuz birşey oluverdi... ve birden park olmak geçti içimden, olsam! oynar mısın benimle çocuğum... yorgun avuçlarına, bulutları bıraksam , gözyaşlarındaki sisi siler misin, çocuğum... kapıyı yık! denizi maviye, gözlerini umuda göm çocuğum… |