gülümserdik
gülümserdik
annesinden saklı sokağa çıkmış oyun arkadaşını bulmuş çocuk gibi az garip, az hüzünlüydük şairliğe özendik şiire bezendik ben yazardım sen okurdun neden severki insan, görmeden sormadık sormaya gerek duymadık sadece vardık zamanı unutur gülümserdik hiç mektup yazmadığı mektup arkadaşıyla dans eder gibi yazıp iki satır hatta yazmadan bile gülümserdik indirip aşkın peçesini mahrem çok derdik aşk için yola çıkıp da aşk için yoldan çıkmayanlara el sallar gülümserdik boş anı çok, hoş anı az angarya günlerde hayat durmazdı biz dururduk bakardık kim var kim yok hiç uslanmadı içimizdeki haşarı çocuk bez bebeğimiz yanarken bile gülümserdik ne cam kaldı kırılmadık ne de dal oysa topumuz da yoktu bahçemiz de özgürdük hayal kuracak kadar değişken dünyamızda değişmeyenlere inat geçip gökkuşağının altından geçemeyenlere gülümserdik |