CANDAŞ
Hatırlar mısın arkadaş
İlk kez salıncaklı bir parkta tanışmıştık Düşmüştüm dizlerim kanıyordu Daha çocuktuk o zamanlar O günden sonra parka hep beraber gitmiştik Ellerimiz hiç ayrılmamıştı Düşsem beni yine kaldıracağını biliyordum Ağlasam herkes bana mendil uzatıyordu ama Sen omzunu veriyordun bana Diyordun bana -İstediğin kadar ağla, Bu omuz,bu yürek hep yanında Sonra ayrıldı yollarımız Bir ağacın birbirine kenetlenmiş iki dalıyken Şimdi uçuşan yapraklara dönmüştük Gidişin içimde kabuk tutan yaraları da Söküp götürmüştü Çünkü sen Onları iyi eden merhemimdin benim Hani düşmüştüm ya o gün Dizlerim kanamıştı Şimdi içim kanıyor Gözlerim değil belki ama İçim ağlıyor Kimse olmuyor senin gibi arkadaş Kimse olamıyor senin gibi candaş |