Sevgili kızım;
yıllar sonra sana yazdığım
yeni bir ilk şiir bu
yazsam hepsini bir bir
belki roman olur, kim bilir?!


Daha gelmemiştin dünyaya;
bir cenin idin
döllenmiş rahminde annenin
bir buçuk aylık hamileydi sana
ama sen bir an evvel
çıkmak istiyordun rahimden
doktora götürdük anneni
’Almalıyız bu bebeği,
pek sağlıklı görünmüyor!’ dedi
fakat ben izin vermedim
doğmanı en çok ben istedim;
düğüm atıldı rahim ağzına
kapatıldı acil çıkış kapısı sana!


Günün böylece yetti,
anne karnında yaşama mahkumiyetin
nihayet bitti,
çözüldü düğüm, açıldı kapı
ve sen geldin dünyaya...

Üzüm karası, çekik
japonimsiydi gözlerin
bilemezsin
nasıl batar içime
kirpiklerin, kaşların
her aklıma geldikçe
saplanır bağrıma bir hançer
kanırır gırtlağıma kadar,
onun için mahzun akar
gözlerimde yıllar
özlem dolu yaşların...

Bilir misin
yıllar ne yaşa sığar ne başa,
bakmaya gör göz ile kaşa
akar geçer
yakar geçer
yıkar geçer sel gibi
niçin biz, baba - kız
ayrı düştük el gibi?!


İlk basamaklarını koşarak
düşerek çıktın hayatın
ortaokul çağındaydın
zaman zaman atışırdık
sırf annenin yüzünden;
sen deniz olurdun dalgalı
ben kızgın kumsal;
dalgalanır dalgalanır yatışırdık...

Neyse boş ver
geçti bütün bunlar
zaten hayat bir masal
aksilikler olmuş,
asilikler olmuştur;
insan ister istemez
elinde değil, dolmuştur...


Cennet dersin
dayanırsın cinnetin kapısına
ne dediysek demin
ana avrat, sille tokat
yemin üstüne yemin
yer misin yemez misin;
olur da, keçide bile olmaz
bu kadar kör inat?!?!



Oysa ben
hayatı ekip dikendim
tüm kahrını çekendim
ne gözü yaşlı bir gül
ne gül üstünde dikendim;
peki neden tükendim?!?!

Atkısı başka, çözgüsü başka
görgüsü başka, örgüsü başka
gözgüsü bambaşka,
dokunduk ipek bir halı
bir kilim gibi
ayaklar altına serildik;
hiçbir şey kalmadı aşka,
gelen geçti üstümüzden
silindir gibi; ezildik b/üzüldük
iyiden iyiye becerildik!..


’Dandini dandini dastana
danalar girmiş bostana’
kov bostancı danayı
yemesin lâhanayı;
eeee, eee, e...

Emeklerim gitti boşa
sıra geldi gözde yaşa
böylesi bir cehennemde
yaşanırsa sen de yaşa!


***
Anımsa, yine bir defasında
sitem ettik atıştık
baba- kız kapışıp tartıştık;
ne dedim de ne demiştin
unuttum şimdi
kızıp öfkelenmiştim sana,
derin derin bakıp
’Gözlerin öyle demiyor ama?!’
demiştin bana;
farkındaydın sevildiğinin...


Sevgili kızım
bir gün beni yitireceksin
göremeyeceksin bir daha,
ama şimdiki gibi değil;
beterin beteri var
yeterin biteri var,
beni kanser değil,
sen bitireceksin...


Unutma,
bir yaşam borçlusun bana
kolaysa dünyaya gelmek
bir de sen beni
dünyaya getireceksin,
her hayatta biraz aşk ile öfke
sevgi ile nefret
emek var, alın teri var!


Şaban AKTAŞ
21.09.2015