Ey benim güneşim, yıldızım, ay gibi parlayanım.
Işığın elleri aydınlatırken, karanlığın yalnız bana mı?
Kaç zamandır hasretinden mustarip, hasta bu gönül,
Tüm dertliler varlığınla şifa bulurken,
Yokluğun yalnız bana mı?

Ey benim sevincim, mutluluğum, baharım olan sevgilim,
Âleme yaz gelmişken,
Gönlümdeki şu fırtınalar bana reva mı?
Sıcağınla kâinatta çiçekler açıp,
Kuşlar dahi yuva kurmuşken,
Kuru bir dala dönmüş gönlüme,
Dondurucu soğuğun reva mı?

Her kişi yüce gönlünden gelen iltifata nail olurken,
Sessizliğin, suskunluğun söyle yalnız bana mı?
Aşkın tarifi de adı da sen olmuşken,
Sensizliğim, yalnızlığım şu gönlüme reva mı?

Yüzünü görenin, yüzü gülerken,
Çatık kaşların, kızgın bakışların yalnız bana mı?
Tek bir sözünle dört bir yana mutluluk saçarken,
Söyle; hüznün de, kederin de yalnız bana mı?

Ey benim ömrümün sultanı sevdiceğim,
Affın, hoşgörün başkasına da;
Hiddetin, şiddetin yalnız bana mı?
Kul, köle oldum diye senin emrine,
Susma söyle ne olur,
Ettiklerin bu garip gönlüme reva mı?