Aşk YenidenKırık döküktü yüreklerimiz Bitap düşüyordu hep düşlerimiz Salıvermiştik umutlarımızı maviye Bir balıkçının ağlarında Tutunuyordu belki hayata... Deniz kabukları, Rüzgar çanı olarak hayat bulduğunda Onun sesi ile arınıyordu Belki ruhumuzda. Yeniden kanat çırpıyordu Bedenlerimiz aşka... Zifiri karanlıklar, Aşk ile dönüyordu yine güneşe İçimizde yükseliyordu şarkılar, Son volüm ve biz yine pür neşe... Selda Akçay... |
Saygılarımla...