Yayla çocuğuYayla, çocuğuyum ben Mayam kar sularıyla yoğrulmuştur benim. Ben Etle sütle beslenmişim Sabahları, çorba Yemeğin yanında ise, ayran içmişim. Çünkü ben, yayla çocuğuyum. Yayla çocuğuyum ben. Denizleri askerlik yaptığım yerlerde Martıları, denizlerde Gemileri dersen, yine askerdeyken görmüşümdür. Trenlerin dumanlarını ise ovaya, inerken uzaktan göstermişlerdir Fakat! En çok’ da, kartalları kuzgunları gördüm ben, Çünkü ben, yayla çocuğuyum. Yayla çocuğuyum ben Uçurumların olduğu kayalıklar vardır bizim oralarda Kartallar yaşar kovuklarında Dağlar yollar karlardan geçilmez olur kış aylarında Keklikler öter Yaban keçileri dolaşır dağlarımızda Ben onların hür yaşadığı dağlarda büyüdüm. Çünkü ben yayla çocuğuyum. Yayla çocuğuyum ben. Özü, sert Mayası, kuvvetli Yalanı dolanı, hiç’ mi hiç, bilmeyen Doğruya, doğru Eğriye, eğri diyen, aslına sadık biriyim. Çünkü ben, yayla çocuğuyum. 19 Ağustos 2015-08-19 Yüksel Şanlı er |