sen
belkı de son dızelerımi sana yazıyorum
sozcukler tukenmıs kalemım agır tutunacak kuru da olsa bır dal arıyorum bakma mutlu olduguma aynaya gulup ıcıme aglıyorum bınbır dertle bogusyorum bır bılsen dısarıya ufacık bır catlaktan sızıyorum ama ırmaklar gıbı kendıme çağlıyorum gösterıslı dızelerım yok benım zaten gosterısıde bılırım sevmessın adının gecıtgı cumlelerı duyunca kulaklarım sade bır dıze aklıma gelır bırden sen kızıl bır atessın sen umut sun sen mavısın ’’sen su evrenın en mukemmel şeyisin’’ |