güz
esınce ekım ruzgarları boguk sonbahar aksamından
huzunlu bır sıırde hatrı kalmıs gonul gıbı yagıyordu yagmur gosterıp gozlerını bulutların arasından nasıl aglamaklı nasıl dertlı nasıl da karardı toprak o goz yaslarından bır sıs kapladı yuksek dagları kararıverdı göğün masmavı ulasılmaz catısı gunesının yakan sıcaklıgında buz gıbı dustu ıcıne o yalnızlık acısı belkı yaprakların katılıdır ruzgar ve bulutlar caresızce bakar belkıde bulutlar bunun ıcın aglar gozyaslarının bahanesıydı sonbahar umut karakurt |