KIRMIZILI KADINLAR

Olur mu hiç dediler kiralık aşk olur mu
Sen varken ben başka ne düşünebilirdim ki
odalardan odalara geçiş arada bir de
panjur vardı ki bütün gün göz göze
Sonra başka zamana diyemeyen Pazartesi
Soylu bir Cumartesinin saçlarını tarayan annelerse
Bir ressamın kara kalem resmi gibi dizilmişlerdi sıraya
Ama nedense her yerde sendin kalbimin külkedisi
Gönlümün efendisine geceler sabırsız
Sabahları sema yapanlar günü aydınlatmadan daha
Anladım ki seni anmaktan unutmaya vakit yoktu
Seyyahlığımın kaçıncı günüydü saymadım da yoruldum
Çarpı koymuştum giittiğin yollara iğneler saçmıştım
Yol yoruldu sonunda ben yoruldum yürümekten
Kara sular yaylasına bata çıka geçip gittim
Sonra başka zamana diyemeyen Pazartesi ve
Çarşamba da kuyruk takınca uçurtmasına
Gök yoruldu gürlemekten güneş türlü vaatlerde cilveli
odalardan odalara geçişler henüz kapanmamışken panjur aralıklarından
Serpilip büyüyen aşk’ı taşıyorlardı omuzlarında kırmızılı kadınlar

Yüksel Nimet Apel

15/Ağustos/2015/Cumartesi/Bodrum