kaç yıl geçti ardından bilmediğim
vadilerin gizli bahçelerinde
kaybolmuş
bir kayıp çocuk
hüzün ve mutlulukların
ortasında
çömeldiğinde küçük bir çiçeği
koparan minik elleriyle
toprağı soğandan ayıran
bir soğukluk arasında
kaldırdı başını.
(zamanın annelerinin
sessiz çığlıkları
çitlerin ardında.)
ve artık kurtulmuş
ve artık özgür
ve artık doyasıya ağlayıp
buz gibi soğuk gözlerinde
sıcak ateşlerin gölgesi
son kez bakar gibi dünyaya
yani kıymetin ne demek olduğunu bilen
o soğuk oğlan
kimsesizler yurdunun
hiç küsmemiş
umudunu hiç yitirmemiş
cesur yüreklerinde atan
son bir serinliği
barındırırdı gözlerinde.
kalbinde tamtamlar
bilinmeyen cümlelerin
suratına şakradığı
eski günleri hatırladı
açtı gözlerini ve kapadı
hemen koşarak uzaklaştı
hiç durmadan hiç durmadan
yüzünde yaşlar
kalbinde bilmediği ince sızı
yine kayboldu
bilinmeyen ormanlara.
sonra düşündü çocuk.
bir gün
yardıma muhtaç kalacaktı.
ama hiç korkmadı
hiç korkmadı
anın içine bulandı
sildi terini uslanmadı
yarınını merak etmeyen
coşkun atlar gibi bozkırlarda
kısa sık ve kahverengi tüyleriyle
çevirdi yana başını
kuyruğunu salladı
kayboldu yeni ufuklara.

15.08.2015