5
Yorum
17
Beğeni
0,0
Puan
1872
Okunma
Durdu yine kalemim.
Sustu bu sefer sözcükler.
Kağıt kalemsiz, kalem kelamsız kaldı.
Sanki yazarsam her bir harf idam edecekti kedini.
Gelmiyor tek bir cümle kalemimin ucuna.
Anlatamıyorum ervah, anlatamıyorum.
Neden sancılar içinde kıvrandığımı anlatamıyorum.
Müebbet yemiş gibi anılarım.
Onlar da uğramıyor artık.
Git diyorum kendime.
Git kendinden uzağa.
Sonra gölgemi görüyorum ervah.
Geceleri beni yalnız bırakmayan gölgemi...
İşte o zaman anlıyorum
Kendimden başka kimsenin olmadığını.
İnsan kendinden kaçamazmış ervah.
Sen bedeni terketmeden kaçamazmış.
Artık seni bekliyorum.
Kaçmıyorum bak!
Seni bekliyorum ervah.
Söyleyeceğin bir ’Hoşçakal’ı bekliyorum.
Hadi gönder şu selamını da terket bu bedeni.
İnan yoruldum ervah yoruldum.
06.08.2015
Cevap Yaz
