Yandın KavruldunElinin arkasında nefret duruyordu Gözlerinle bana bakarken Elindeki nefret gözlerinde okunuyordu Elinde kan damlarken yere Acıdan değil gönlümdeki sevginin gülümsemesi Seni acıdan kıvrandırıyordu Dert ekerken yola Bende sevgi ekiyordum Sevgiye hesap veremediğin için Yenemediğini için Nefretin ile kuduruyordun Nihayetinde emeline ulaşamadın Yandın kavruldun Sevgi çiçekleri açarken gönüllerde Sen kendi karanlığında boğuldun Yok oldun Mehmet Aluç (Kul Mehmet) |