VUSLAT
Vurgun yemiş akşamlarım mahkum kaldı geceye.
Vuslat ise git gide yerini bırakıyor acı bir teselliye. Güneşe hasret kaldı gözlerim. Ve seni arar nedense. Yosun bağlamış yanlarım var yokluğuna tekabül-en. Yırtıyorum şimdi geceyi içine seni koyarak. Seni geceye sakladım ve sen güneşsin. Ve doğmasan da yeşereceksin. Gece benim. Sen ise güneşsin ! |