Hayatın her türlü çilesini çeken fakat mümkün oldukça yakınlarını üzmeyen bir hayat hikayesin, kaleme almaya çalıştım.

Gönül dünyasında kopan fırtına,
Her türlü acıyı yaşattı O’na,
Birçok yol denedi, dinmedi yine,
Feleğe kızdı da sesi çıkmadı.

Tebdil-i mekânda hayır var dedi,
Dost bildiklerine derdin söyledi,
Ne dereyi gördü, ne de boyladı,
Toprak çorak oldu, sular akmadı.

Bulamadı kaybedince izini,
Felek, pamuk gibi attı tozunu,
Hiç kimse çekmedi, bir gün nazını,
Yine de hayatı çekti, bıkmadı.

Mücadele ile dolunca ruhu,
Derviş gibi selamını verdi hu,
Sabretti de, şiar aldı Yusuf’u,
Yabancıya derdini hiç dökmedi.

Vurunca kendini, dağa-yazıya,
Ne tavşana baktı, ne de tazıya,
Döndü öksüz kalmış garip kuzuya,
Yine nefret tohumunu ekmedi.

Bütün yaşananlar oldu tecrübe,
Hayat sanki oynuyordu körebe,
Felek bakmadı ki böyle garibe,
Dertli yandı, o garibi yakmadı.



ERDEMLİ-10 Temmuz 2015-Cuma
Cafer AKSAY