HÜZÜN ÇIKMAZIBir hüzün çıkmazıydı bahçesi, Boyun bükmüştü duvar diplerinde mor menekşeler… Yosunlu taşlara dağıtmıştı hüznünü, Gölgesine dökülmüştü kırık heceler… Salkım saçak bir bahar saklanıyordu Loş bahçenin kuytu köşelerinde. Sesler duyulmuyordu, sessizdi çığlıklar, Nefesleri, sırları örter karanlıklar… Güneş batarken dolaşırdı hep, Yürürdü gölgeler arasında hayâl meyâl. Duyulur duyulmaz bir şarkı dilinde Vuslatsız bir aşka meyyâl… Okşarken ağaç gövdelerini elleri Hışırdardı dallarda yeşil yapraklar, Suskun, dalar giderdi anılarına Yağmur kokarken topraklar… Adımları ağırlaşırdı aya bakarken, Sarardı kollarıyla kendi bedenini, Islanırdı yanakları sessizce Kendi de bilemezdi nedenini… Gözlerindeki yıldızlar dünyaya küsmüş Sallanır kara bulutlarca umutlar, Dönüp kapatırdı ahşap kapıyı, Duymazdı hiç kimse, sessiz bu sesi, Bir hüzün çıkmazıydı bahçesi… Hâlenur Kor 7 Temmuz 2015 |