Mensis
Hüzünlü gecelerin soğuğunda sarılırdım
Yeşil olmasına rağmen gökyüzü gibi bakan gözlerine Bir damla yaş düştüğünde cennetimize Karşılıklı bağdaş kurardık Ağlardım , ağlardın , ağlardık Saçlarını göğsüme serip öyle uyurdun Beni kokunla baş başa bırakmaktan zevk alırdın Zamanı bizden uzaklaştırmak için Çaresizce dualar ederdim Şiirler örerdim başucuna sen uyurken Her sabah kahveni içerken okurdun Bağıra bağıra Sen okudukça ben hüzünlenir Tekrar aşık olurdum sana Beni üzgün gördüğünde Şiir gibi gülmeyi öğretirdin bana |