Üç tane erkek çocuk, birde kocası vardı,
Fakirlik diz boyuydu,vay benim Hacer nenem.
Evi fakir olsa-da, tüten bacası vardı,
Hepsi birden yok oldu, vay benim Hacer nenem.

Eşi rahmetli oldu,çocukları dağıldı,
Diz bağları çözüldü, yere düşüp yığıldı,
Göğe çıktı nidası, feryat figan bağırdı,
Göz yaşları dinmedi, vay benim Hacer nenem.

Sabahtan akşama dek, ya sabırlar çekerdi,
Evinin eşiğinde, göz yaşları dökerdi,
Metruk kalan gönlüne, hüzünleri ekerdi,
Hüzzam çalar yüreği, vay benim Hacer nenem.

Üç gelini vardı-ya, bir kız evladı yoktu,
Hüzünler deryasında, yerinceği pek çoktu,
Mülteci yüreğinde, istediği hep Hak’tı,
Yüreği kan ağlardı, vay benim Hacer nenem...

Yalnızlık deryasına, Derin derin bakardı.
Onun bunun evinde, ağıtları yakardı.
Kahreder hayatına, göz yaşları akardı.
Garibin kaderi bu, vay benim Hacer nenem…

Şimdi sen yoksun artık,kınaları yaksınlar.
Acıma duygusu yok, merhametten yoksunlar.
Duyguları körelmiş, nasıl duru baksınlar,
Onlarda yaşlanacak, vay benim Hacer nenem…

Yaşlılık çok gariptir, kimse sormaz halini
Hayat alır elinden, dizdeki mecalini
Kimseler dinlemiyor derdini ahvalini
Yaşlananın hali bu, vay benim Hacer nenem…

Emine erdem.