Varlığına tam alıştım derken,oluyordun yok.
Hiç yoktun hayatımda ama, şimdi çok,
Şimdi hayatımın her yerindesin,
Bir varmış bir yokmuş gibisin
Ah be ŞÜKRAN!

Varlığında soruyordun kızıyor musun diye;
İtiraf ediyorum; kızıyorum kendime, sen yoksun diye,
Okuduğum kitap kızdı satır aralarında seni aradım diye,
Gönlümün zifiri karanlığına bir güneş gibi doğasın diye,

Uzun zaman oldu, duymadım o güzel sesini,
Belki görmüşsündür yolda gözlerimi, her yerde arıyorlardı seni,
Ne gelir elden hikayemizi böyle yazmış yaradan,
Bir varmış bir yokmuş gibisin ah be ŞÜKRAN!

Düşündükçe aklım hayallerine oluyordu ram.
Ne zaman gelecek ikimiz için o bayram.
Özlemin tütüyordu gözümde buram buram,
Bir varmış bir yokmuş gibisin ah be ŞÜKRAN...

Özlemlerin
Vuslata dönüştüğü
bir zaman da görüşmek
dileğiyle...