SİMYÂ-İ ARYÂSus ey Yâr Kelimelerimin boynuna dayayıp İbrahimî bıçakların kör kesmezliğini Dilim dilim dilimledim şekvâmı Dilimin söz y’arıklarına Sus Yâr Tuz diye Sen b’astım İç ağlamalı yaslarımın 0 rh Pozitif k’ayıplı y’anlarına Sus Yâr Sus Hâni Gözlerimi çekip Tüm görmüşlüklerimden Kıyısı yağmalanmış bir ülke eylesem Ve Sen Ayak izlerini bıraksan sadece Ağıt kokan Açık kahve toprağıma desem Sonra alsan başımı iki elinin arasına Vura vura boşaltsan Ters yüz etsen içini meselâ Kurtarsan beni tüm ağırlıklarımdan Göğsünün Sol’uyla işim olmaz desem Sen sağ yarımına yasla tükenişlerimi Sesin şiirler okusa Saçlarımın kafes ardı eylemlerine Bellik bellik kâfiyeler dökülse Omuzlarımdan aşağı Tek tek çözsen, açsan örgüleri Avuçlarına dökülsem Süzülsem kollarından sinene Biraz kendim olsam Biraz kendimi bulsam Kelimelerinin çığlık çığlık hâreminde Sus Yâr Sus Sırtımı yaslayıp Kuzeyine Ağlasam biraz dizinin Güneyinde Sen Kürtçe birşeyler söylesen hâni Ben tüm anlamazlığımla Kendime sözlükler biriktirsem K’ayıp lisânımın kekemeliğinde Boş ver desem Anlatmaya çalışma Ben anladığım kadarıyla Ben’im Senin meâl mütercimliğinde Ve Kapasam gözlerimi Bal kabağına dönüşse faytonum Gözlerimin tekini düşürsem kapı eşiğine Tükensem Tükensem |
Tuz diye Sen b’astım
İç ağlamalı yaslarımın
0 rh Pozitif k’ayıplı y’anlarına
Sus Yar
Sus...
şiir böyle olur dedirtiyorsunuz şair..