Küçük bir kızken,büyümek isterdim hep,
Çabucak büyümek!...
Büyürsem,her şeye gücüm yeter sanırdım.
Yanılmışım sevgili,
Asıl,çocukların gücü yeter miş herşeye!...
O zaman ki hayallerimiz,
Şimdi ki gerçeklerimizden,daha gerçek miş!...

Ne yazık ki büyüdük,
Beyaz düşlerimizi,kara düşüncelere dönüştürerek,
Ve umutlarımızı,yalana yanlışa bölüştürerek!...

Şimdilerde,kendi yüreğine bile sığamayan ben,
O günlerde,tüm güzellikleri sığdırabilirdim hayallerime,
Her masalın içine girebilir,
Her yıldıza uğrayabilirdim düşlerimde!...
Bazen Alice(Alis)olur,harikalar diyarını gezer,
Bazen,padişahın küçük kızı olur,
Kral babamın zulümlerine göğüs gererdim!...
Ne kötü kalpli cadının büyüleri korkutabilirdi beni,
Ne de Kaf dağının ardında ki koca devin iniltileri,
Sevdiğine saçlarını merdiven yapan,
Rapunzel de bendim!...
Beyaz atlı prensi bekleyen pamuk prenses de...

Sarı saçlı bebeğim,kırmızı topum olmasa da,
Bilirdim ki,iyiler mutlaka kazanırdı!...
Kötülerin sonu ise ya kırk katırdı ya da kırk satır,
Ne hamili kart vardı ne rüşvet ne de hatır!...

Ben iyilerdendim nasılsa,
Dilersem kırmızı başlıklı kız olur,
Hain kurdu kandırır,
Dilersem,Keloğlanın sadık yari olur,
Göğsümde sevdayı barındırırdım!...

Yine de büyümek isterdim çabucak,
Mutluluklarımın da büyüyeceğini sanarak!...

Ne yazık ki,büyüdük sevgili,
Yeşil düşlerim,mavi öpüşlerim yok artık!...
Değişti masallarda ki mutlu sonlar,
İyiler cezalandırılıyor,kötüler ödüllendiriliyor,
Büyüklerin dünyasında!...
Ne acının eski tadı kaldı,
Ne de öfkenin uçarı heyecanı,
Duygularımızı yüreğimize kilitleyip,
Attık anahtarını,mantığımızın kör kuyularına!...
Duygusallık saflıktı,zayıflıktı,başarısızlıktı,
Duyarsız bir toplum olma yolunda,
Hızla ilerlerken adımlarımız,
"KIZLAR GÜLMEZ ERKEKLER AĞLAMAZ"dı sloganımız!...
Büyümek,yaşamaktı yalanları en doğrusundan...

Kimbilir kaç sevdayı kurşunladık bu yüzden,
Kaç sevgiye mezar oldu yüreklerimiz,
Kaç mutluluğu katlettik farkına bile varamadan!...
Belki de bu yüzden babalarımız,
Doyasıya okşayamadı saçlarımızı,
Bu yüzden sımsıkı saramadı analar yavrularını,
Gençler bu yüzden dokunamadı birbirlerine,
Yaşlılar bu yüzden ölümü bekler oldular,
Yalnızlığın soğuk ve karanlık kıyılarında!...

Keşke büyümeseydik!...
Yüksek duvarlar örmeseydik kendimizle aramıza,
Utancımıza hapsolup,gölgelerimizi salıvermeseydik yaşama!...

Keşke büyümeseydik!...
Eskiden,nişan,düğün ve doğum haberleri alırdık dostlarımızdan!...
Şimdi ise içimizi acıtan,
Hastalık ve ölüm haberleri alıyoruz,
Henüz yaşamaya bile başlamamışken!...
Yaklaştık mı sona ne dersin?...
Öyle ise ertelenen onca şeyi,
Nasıl sığdıracağız kalan zamana?...

Bil ki sevgili,
Bedenim toprağa değdiği gün,firar edecek yüreğim!...
Masallar bitti,gerçek öyküler var şimdi,
Ve tüm gerçek öykülerin ana fikri aynı!...
"DÜNYA İYİLERE KALMAZ KÖTÜLERE BİR ŞEY OLMAZ"!...