Dolaştım İslam Beldelerini
Göreyim bir bir hallerini.
Irak,
Irak ta her gün ve gece patlıyor bombalar,
Gecenin karanlığını aydınlatıyor,
Gündüzün aydınlığını karartıyor.
Gözleri yerlerinden oynatıyor.
Her taraf toz,duman,barut kokusu.
Her gece onlarca bina oluyor orada enkaz.
Enkazın altında yardım sesleri,çığlıklar,feryatlar.
Duymaz mı kardeşleri bunca çığlığı feryadı.?
Yoksa kulaklarımıza ve kalplerimize kurşun mu damladı.
Hani bizler Kuran’nın tabiriyle kardeş değilmiydik?

İşgale uğradığından beri Bağdat’ta bombalar patlamakta.
Kardeşlerimizin kolu bir tarafta bacağı bir tarafta.
Hani kardeşler birbirinin gözü,eli,kolu, bacağıydı.
Bebekler top ve siren sesleri ile uyumakta annelerin kucağında
Süt yok,mama yok, annelerde artık kalmamış derman,takat.
Hani komşusu aç yatarken tok yatan bizden değildi.!

Pazarlar kurulmaz olmuş artık bağdat’ta.
İnsanlar şaşırmış kalmış, nereden alacak? Sebzeyi, meyveyi.
Bizler doldururuz marketlerde, market arabasına envai çeşit
Yiyecek,içicek ve meyveyi.
Hani paylaşırdık, biz mazide tüm insanlarla, elimizdekini.
Ne oldu bize, niçin unuttuk bütün bunları.

Kirletilirken ırakta bacılarımızın bir bir bedenleri.
Yok edilirken İslamın ve tarihin tüm eserleri.
Hikaye dinler gibi masal dinler gibi dinledik bunları.
Sesimiz çıkmadı,hemen daldık mışıl mışıl uykulara.
Gözlerimizi ve kulaklarımızı kapattık bunlara.
Yoksa;
İstanbul,Şam,Mekke Medine,Trablusgarp
İskenderiye,Kahire vesaire çok mu uzak.
Duyulmaz mı buralardan bu feryatlar ve çığlıklar.
Görünmez mi akşam haberlerinde bütün çirkeflikler
Neden?
Sesimiz, soluğumuz kesildi.
Uyanmaz uykulara mı yattık ey Müslüman Ümmet.
Bu halin ümmetlik adına,insanlık adına,
Sana;
‘yevmi kıyamette’Büyük bir töhmet.

Osman Dindar 16/12/09
İstanbul