Boşluk …
İçim de bir şeyler kopuyordu,
İnsanların gerçek amacından kopması gibi,
Bu boşluk bedeni mi yaraladığı yetmezmiş gibi,
Bir de ruhuma kancasını geçiriyordu,
Acaba bir gidişin, yok yok bir dönüşün habercisi miydi?
Ondan gelene eyvallah,
Demek ki bizim de şu fani diyardan kısmetimiz bu kadarmış, buraya kadarmış
Üzülmüyor değilim ama heyhat.
Önce kendimi bir uçurumdan düşen insan olarak gördüm,
Düşüyordum , düşüyordum , düşüyordum…
Dipsiz bir boşluğa zannettim.
Yanıldığı mı ilahi mesajdaki şu sözler hatırlattı,
Her nefis ölümü tadacaktır, diyordu.
Bu benim için biraz teselli oldu.
Yine de dünyadan kopamıyordum işte,
Hedefler, hayaller, daha neler neler vardı,
Şu çilesi bitmeyen dünyanın bize kurdurduğu düşünceler içinde,
Her işim gibi hayatta yarım kalıyordu,
İmtihan yeri olduğunu bunları hissettiğim de, daha içten anlıyordum ben de herkes gibi,
Geldik ve dönüyoruz bir misafir gibi,
İşte bak bu şiir de yarım kalıyor, aynı diğer işlerim gibi,
İşte böyle …
Boşlukta olmadığımı kafamı mezar taşına vurduğum da anladım.
Çünkü ben ölmüştüm ANNE...

saygı ve sevginin adresinde
buluşmak dileğiyle...