Havada kara kara kümeleştikçe sular,
Bulut, hasret halidir suya karşı toprağın.
Buluta kuruldukça dondurucu pusular,
Yağmur, vuslat halidir suya karşı toprağın.

Kaybolurken bir anda güneşle gök mavisi,
Boşalır sağnak sağnak çayır çimene yağmur.
Harman olur toprağa kavuşan su katresi,
Tohumu çatlatmaya sızar emene yağmur.

Gün gelir şiddetlenir, masumiyetsiz kalır.
Toprak doyar, su doymaz, yıkılır taştan duvar.
Sel olur köpük köpük akar, yakar, can alır.
Cana can katan suyun asileştiği an var.

Ne zaman yağmur yağsa, gökyüzü sarhoş olur
Renkler safta dururlar ufukta yay misali
Hasret vurur bağrına yüreği nahoş olur
Rüzgara başı eğik olgun buğday misali

Şehir sepken altında, sessiz sakin sokaklar.
Bir adam sırılsıklam, yürüyor yavaş, yavaş,
Gözyaşı fark edilmez ıslandıkça şakaklar,
Anıları ardında sürüyor yavaş, yavaş,

Her damlada tükenir toprağın su hasreti
Çatlar karnında tohum, ısınır, filizlenir
Nemlendikçe çoğalır toprağın bereketi
Doğumun evresinde ilahi sır gözlenir

İbrahim COŞAR