ÖNCE DİKENLER BÜYÜR " ŞEVKET "Özü dinamitlenen O tumturaklı naylon tebessümlerin Demir parmaklıklara tutunup Uzleti arayan mâlâyânî bir imge sadece Baş üstünde tuttuğun o mübrem değerlerin Ayaklar altında sekârâta dururken Sehpalardan gülümseyen italik özgürlüklere Gönüllü yazılmak niye Anla artık Kapısına kilit vurulmuş beyin kafesinde İmlenmeden Sembolleştirilmeden Filize dururken maverâî düşüncelerin Palyatif kurtuluşları Abanoz kıytırık idelerde arayıp İnfaza gözü bağlı gün saymak Çare değil hiç bir şey Bir Sen’sin Maytaba alınan kıygın duâları Ulaştırılmadan daha Sahibi’ne Cümle cümle prangalanıp sürgün yiyen Bir Sen’sin Hep yarınlara ertelenirken Emekleyen mühmel umutları Dal dal mayın dölleyen yüreklere düşüp limelenen İnan Azmin çelik bilekleri kıracaktır Nâdân vicdanlara vurulan gaflet zincirini Bir şerâre aydınlığında parlayan nurun yırtacaktır Yarasa gözlere çekilen Â’mâ kuzgûnî perdeleri Yine Pervasızca Timsahlar yüzdürülecek belki de Gözünün deryâsında Karanlık adına ne varsa Yüklenip yıldızların sırtına Güneşin de küstürelecek sabahlarına Yarın diye bir şey olmayacak meselâ takvimlerinde Gerilere doğru koparılacak sayfalarda Asılı kalacak kıyâmın Olsun Sen var oldukça Zaferle göğüsleyip muştu ipini Yine Sen yazacaksın Bir Milâdı utandıracak Çınarlık Tarihi’ni |