Bu iklim, hüzne kapının aralık durduğu bir iklim.
ve bu iklimde can veren pervaneler, ney üfleyen efsaneler var. İ.K

Sen ney üflerken gülüm gönlüme yağmur yağar.
Buz erir kutuplarda hayalimde bir bahar.
Sükunumun içinde bir dua göğe ağar.
Muhacir kuşlar uçar iklimimde sonbahar.


Kıskanırım neyi hep bilirsin neden sebep.
Nefesin harmanlanır sinem bir yalaz yeri.
Bir sükutun koynunda dilimde sessiz talep.
İklimine gelemem yok atımın eyeri.


Ney üflerken efsane susarken elif misal.
Parmakların incecik hayalimde akan su.
Tamburla da neyle de bize muhaldir visal.
Hurufat betimlemez bu karmaşık hususu.


Senin nefesin ateş neyin sesiyse yalaz.
Nice demdir hayalin harflerde buruk gülüş.
Ney sesine karışır sinemde sessiz niyaz.
Bir efsane renk için kurduğum emsalsiz düş.


Ey naz gülistanının nazdan nazenin gülü!
Neyle ünsiyet kurdun kayıtsız kaldın bana.
Mısralara işledim Leyla renkli kakülü.
Bu şiirim armağan ney yangınından sana.
Ankara,03.05.2015 İbrahim KİLİK