Gün batımında
Bir bağ bozumunda
Havada kasvet
Yürekte hasret var.

Rüzgârla dans ediyor altın renkli başaklar
Hangi kulak işitmez
Huzur dolu o ritmi,
Mola verip orkestra
Bir melodi bittimi
Yorgun ama mutlu
Dinlenirken başaklar
Umutsuzluğu aşıp
Umuda koşacaklar...

Yel eserken Kıble’den yayılıp ağır ağır
Bir ney sesi yükselir semaya perde perde
Salınmaya başlar
Aheste mi aheste.
Bir derviş edasıyla kıyama dikilirler
Ya Allah
Ya Bismillah
Secdeye eğilirler.

Bu virt ile büyüyen bir zikir halkasında
Onlarla bütünleşmiş
Nur yüzlü Ayşe ana!
Oğlunun özlemini başaklara bağladı.
Çiğ düşen sabahlarda
Onlar ile ağladı.

Bağ bozumu
Hasat mevsimi,
Hazan mevsimi.
Ayşe ana için.
Hasret mevsimi...
Gün ağarırken şafakta
Bir tek başak bile kalmayacak ayakta.
Elbette bu bir sonun başlangıcı olacak
Nice yoksul karnını ekmekle doyuracak.

Cemre düşüp toprağa yeniden
Tohum filizlenecek
Yeşerip boy atınca
Asker Yusuf gelecek.

Fidan boylu,
Güzel huylu,
Ayşe ananın gözünün nuru.
Bir tanesi
Yusuf’u
Asker oğlu.

Gelinlik kız bakardı
El altından
Köyünden
Evlendirecek
Düğün edecek
Yusuf’un mürüvvetini görecek.
Düşünürken bunları tatlı bir rüyaya daldı.

Keklikler ötüyor sis çöken yamaçlardan
Bir Yusufçuk seslenir
Asırlık ağaçlardan.
Dağlarda mis gibi kekik kokusu
Keklikte
Avcı korkusu.

Bazan sessizliği dinler susarak
Bir dal kırılsa,
Yada kıpırdasa bir yaprak
Yüreğinin sesi bozar sessizliğini.
Anlatmak için son bir kez çaresizliğini.
“Kim O..”
Diye haykırır ana keklik.
Anlar onun korkusunu Yusufçuk,
Ölmedi ya erkeklik
Cevap verir
“Benim.Korkma.Yusufçuk,Yusufçuk.”

Hava puslu
Avcı pusuda
Yusufçuk
Son uykusunda...

Gün batımında ve bir bağ bozumunda
Hava puslu mu
Puslu.
Kulaklarında patlayan tüfeğin yankısı
Yüreğini parçalayan ölüm korkusu.
Aradı,
Seslendi
Ana keklik
Bulamadı Yusuf’u

Süzülüp gök yüzüne
Kanat açtı tanrıya
Kahramanlar yatakta
Uykuda ölmezdi ya.
Çaresiz
Yuvasına
Yavrularına döndü.
“Yunus’ca yaşadı ve Yusuf’ça öldü.” Dedi.

Geride bıraktı Yusufçuk
Anlatılmaz bir acı.
Ne istedi Yusuf’tan
Bilmem ki hain avcı.
Muallâk
Zihinlerde
Anlamsızca bir soru:
Ne ateş yaktı alevi,
Ne su söndürdü koru

Yorgun
Yaşlı yüreği
Dalmıştı ki uykuya.
Rüyanın ortasında
Sıçrayarak uyandı
Zavallı
Ayşe ana.
Boğazında düğümlenmiş nefesi
Kulağında çınlayan
Oğlu Yusuf’un sesi
“Yandım anam mm...”
Titreyen dudaklarıyla yakardı!
“Allah’ım bu acıya dayanamam!
Sen Yusuf’umu,
Sen oğlumu esirge.
Kına yakıp eline
Davulla,
Zurnayla gönderdim askere.
Yusuf’um daha çok genç
Ne olur,
Ölmesin
Yiğidim yuvasına
Tabut ile dönmesin.
Al
Gözlerim görmesin.
Ben öleyim de
Tek Yusuf’um ölmesin.”

Göz yaşına karışmış anlından akan teri
Titreyen elleriyle
Sıyırdı perdeleri
Güneşi aradı
Gece karanlığında.
Tufanlar kopuyordu
Bahtsız yalnızlığında.
Yerinden fırlayacak gibi çarpıyor
Kavrulmuş ana yüreği
Ölmeden Yusuf’unu görebilmekti,
Onun bütün dileği.

Kırpmadan gözlerini
Diredi karanlığa.
Karanlığın ötesinden
Gelecek aydınlığa.
Gecenin sonunda Sabah,
Bu yolun sonunda yine bir yol
Şu dağın ardında bir dağ daha var.
Umutla bekleyecekti
Oğlu dönene kadar.

Dudaklarında dua,
Ruhunda elem
Hüzün.
Sabahı yok mu,
Ya Rab
Bu gece neden uzun
Heyhat.
Bu gece bitmeyecek
Hiç sabah olmayacak.
Ayşe anam,
Bahtına,
Hiç Güneş doğmayacak.
Bu
Gece değil anam!
Gözüne inen perde
“Yiğit oğlun Yusuf
Şehit oldu askerde.”
“O,
Bizim de Yusuf’umuz
Şerefimiz,
Namusumuz ve ebedi gururumuz.”
Sesin geldiği yana yönelip Ayşe ana
Uzatarak elini
Dokundu şapkasına.
Titreyen elleriyle omuzunu kavradı,
Konuşanın komutan olduğunu anladı.

“O benim ciğer parem,
O benim ruhum,
Canım!
Anlat
Nasıl oldu
Ne olur komutanım.”

“Yusuf bizim bölüğün en kahraman neferi
Bütün arkadaşları onu
İnanın çok severdi.
Cudi Dağı’nda bir gün
Böyle bir akşam üstü
Terörist takibinde
Asker pusuya düştü.
Yola hakim bir yere mevzilenmiş hainler.
Bunca kana doymadı
Gözü dönmüş caniler.
Yağmur gibi yağıyor,
Başımızdan mermiler
Son mermiyi silaha
Bismillah diye sürdüm.
O an,
Siperinden bir ok gibi fırlayan
Şehit Yusuf’u gördüm.
Cudi,
Cudi olalı
Böyle nida duymadı.
Yusuf’un,
Allah sesi,
Dağlarda yankılandı.
Elindeki bombanın çekiverip pimini
Başlarına çökertti
Ayıların inini.
Bizi kurtardı ama
Kendisi şehit oldu.
Rütbelerin en yücesi
Şehadet onun oldu.
Ne mübarek anasın ki
Oğlunu şehit verdin.
Bu gün doğan oğluma
Onun adını verdim.
Benim oğlum Yusuf’ta vatana feda olsun.
Şehitler ölmeZ anam
Vatanımız sağ olsun.

Karanlığın içinden karanlığa bakarak
Görmeyen gözleriyle
Etrafı tarayarak
Yusuf’u
Yusufçuğu düşündü...
Hafifçe gülümsedi.

Bir nur indi yüzüne
Ana keklik misali
Kanat açıp tanrıya
Gökyüzü’ne yükseldi.
“Yusuf’um,
Şehidim” oldu,
Onun en son sözleri.
Yığılıp kaldı garip
Ve kapandı gözleri.

Gün batımında
Bir bağ bozumunda
Hava puslumu puslu
Kalleşler yine pusuda
Yusuf ile Ayşe ana
Ebedi uykusunda.