SUS PUS
bir cocuk ölür yalnızlıgında uykularımın.
gomerim onu karanlagına gecenin, elerimde toprak kokusu... ellerim bataklık karası... gözlerim gri gri bakar bosluga. dusmusum yalnıslıkla kazdıgım, o dipsiz cehennem cukuruna ve yok bir el uzatan. ne de olsa mahkumum, muebbet, idamını yaptım insanlıgın zira affım yok! sade bir ısık huzmesı gozbebeklerimde, yarına umıt belki sadece... |