KARDELEN
Kimi zaman ağladı yalnızlığına,
Dağ kokusu kardelen, Kimi zaman güldü ulaşılmazlığına, Eğildi rüzgar,dokundu tenine, Yokmu dedi sana benden başka gönül veren, Ve al işte sana aşk,dedi kardelen, Boynunu büktü,geceye durdu sessizce, Sevdiğine uzaklardan şiirlerle gelen, Dağlar aşka geldi ey kardelen, Al başını git gidebilirsen bu şehirden, Kaybettiğin sevdalarını topla bana yüreğinden, Ey kardelen teslim olma rüzgara, Böyle yalnız,böyle ertelenmiş aşkların yüzünden, Al başını git gidebilirsen, Acılarına büyüdüğün her zamanın öfkesinden, Yazının dilinden,sevdaların türkülerinden, Ağladı yalnızlığına kardelen, Rüzgar eğildi,dokundu tenine, Sustu yokluğuna sevdalarım yürekten, Düştü toprağa hasret tüketen yaşlı gözler, Ve peşinsıra, Aşkına büyüttüğüm bütün kelebekler... |