Zengin bir işadamımız,
Ölüm döşeğindeyken çağırır oğlunu,
Mahsun bir şekilde bükerek boynunu:
_Evladım artık ben ölüyorum;
Son durağa geldim, toprağı görüyorum....
_Aman babacığım ALLAH korusun.
_Sözümü kesme bitirmeden;
Bunca zaman yaşadım fazladan;
Bir vasiyetim var sana,
Yerine getireceğine söz ver bana.
_Emrin olur; buyur babacığım.
_Söz mü?
_Söz...
_Sana, üzeri yazılı iki zarf vereceğim;
Birincisni ölünce hemen açacaksın.
İkincisini toprağa verip, eve geldikten sonra açacaksın.
Sıraları kesinlikle karıştırmayacaksın.
Ben ölmeden zarfları açmayacaksın.
_Emrin olur babacığım.
_Ağlama evladım, her canlı ölümü tadacak;
Vakti gelen bu dünyadan gidecek....
Adam ölür...
Arkasından gözyaşları sel olur;
Evinden alınıp, camii morguna götürülür.
Oğulu birinci zarfı açar,
Şaşırarak içindeki yazıya bakar!
[Beni çoraplarımla gömün..]
Babanın vasiyeti emirdir;
Oğulu yerine getirmelidir.
Mefta yıkanır;
Oğulu, çorapları babasına giydirir;
Hoca şaşırarak sorar:
_Ne yapıyorsun?
_Babamın vasiyetini yerine getiriyorum.
_Hemen çıkart çorapları!
_Doğru konuş, benim kim olduğumu biliyor musun?
_Hiç farketmez, dinimizce herkes birdir,
Mezarda insanlar sadece kefenlidir.
Bu vasiyet dinimizce geçersizdir....
_Ben yinede çorapları giydirmek istiyorum!
_Ben de sana bu iş olmaz diyorum!
_Ama neden?
_ALLAH’ın emride ondan.
Oğulu ne yaptıysa giydiremedi çorapları,
Bir kat daha arttı acıları,
Çok zor oldu, sonsuz ayrılıkları....
Defin edip babasını, geldi evine,
Hemen açtı ikinci zarfıda,
Yine şaşırdı; içinden çıkan yazıya!
(Gördün ya götüremedim bir çift çorabı,
Kendine çekidüzen ver, unutma bu hayatı!
ÖLÜM VAR ÖLÜM...
Akıllı ol....
Zenginlik döndermesin başını....
Faniye satma bakiyi....)
Oğlu uzun süre ağladı;
Babasının son vasiyetini sakladı.

Yılmaz Çelik