Zifir...
Kapkara
Bir Gecenin Zifiriyim. Yıldızların isimleri Her daim Kıskandırmıştır Beni. Hiç kimsenin Zerre kadar Tereddüdü olmasın İsterim. Adımlarını gözleri Kapalı atanlara Hep Özenmişimdir. Kim bilir, Ne kadar güzel Düşülür böyle adımların Sonunda. Karanlığın öz suyundan Yudum yudum alırken Damarlarıma, Ben hep Tereddütsüz insanlar Hayal ederim. Bir gün, Sisler içinde uyanır güneş, Kaldırımlar ölü ruhların yataklığını En yalın acı ve ağır kasvetleriyle Usul usul yapmaktadırlar. Soğuk ve Kimsesizdirler onlar. Tereddütsüzdürler. Sapsarı akar kanları, Hiçbir kanalizasyona dökülmeden Şehrin şah damarına Zerk olurlar! Fikri bütün, Vicdanı dünden kalma, Sakladıklarına “örümcek yuvaları” ismini verenler, Şimdi büsbütün Köşelerde sıkışıp Sis duvarlarını aşmaya Ve karanlıklardan Kurtulmaya Yalnızca “Çalışacaklardır”. Gördüm onların Can çekişerek Hayat bulduklarını. Lakin; Hiçbir tasvir Gördüklerimi İfade edemez. Hatta “ifade” Kokuşmuş bir karakol sancısı Olarak sessizce kalır Eski bir sözlükte. Daha ötesine Hiçbir kelime Geçmeye cesaret Edemez. Ben Kapkara Bir gecenin Zifiriyim. Gördüklerim Gün ışıyınca Benimle birlikte Yok olup gidecekler… Zihnimi okumayı asla beceremeyeceksiniz! |