Karadenizin dağ köylerinin birinden, kader rüzgarlarının önüne katıpta kuru bir yaprak gibi gurbet ellere sürüklediği,çocukluğunu doyasıya yaşayamadan daha henüz 16 yasındaki genç bir kızın başından geçenleri tüm çıplaklığıyla anlatmaya çalıştığım, üç bölümlük şiirimin son bölümünde ,hayat hikayesini daha detaylı olarak okuma fırsatı bulacaksınız..Beğeneceğinizi umar,okuyan arkadaşlarıma şimdiden teşekkür ederim.Selamlar,saygılar...

Aslı karadenizliymiş
Ferideymiş takma adı.
Çay bahçesinden gelmiş
Geldiğinde al almış yanakları
Çocukluğunu hiç yaşamamış
Feride..
Oda tozpembe hayellerle,
Babasından nefrette etse,
Koşarak gelmiş gurbete.
Çaresiz, muhtaçmış,
Tutunacak bir ele,
Başını sokacak bir eve..!


Anasını hiç görmemiş,
Memlekette..
Bir dağ köyündeymiş,
Deliymiş annesi, delirtmişler..!
O henüz daha bebekken,
Birgün babasi...
Haber bile vermeden,
Alman dostuyla, çıka gelmiş..
Kahrolmuş annesi..,kararmiş dünyası
Yedirememiş gururuna,
Köy meydanında
Parçalamış kendini,vurmus başını taşlara,
Işte o gün oracıkta,
Yitirmis aklını..!
Karartmışlar dünyasını,
Delirtmişler zavallı kadını..!

Yillardir...
Aklı arada bir,gider gelirmiş,
Her seferinde,Feride`m der,
Başka birşey demezmiş..!

Hep onu anlatırdı Feride
Ağlamazdı..
Ama gözleri hep nemliydi
Arada bir dalıp giderdi
O,yaşamadığı günlere.
Belki,isyan ederdi kadere
Ama belli etmezdi hiç,
Kimse üzülmesin diye.

O,çok iyiydi,temiz kalpliydi.
Hayat yorgunu Feride.

Bazen..
O kötü günler gelirdi aklına.
Üvey analı baba evinde,
Hasretmiş,
Bir yudum sevgiye,
Hasretmiş,
Hiç tatmadiğı baba şevkatine.
Dolu dolu"anam" demiş
Yinede yaranamamış
Üvey annesine..
Çaresiz boyun eğmiş,
Kara yazgılı kör talihine.
Gözleri dolu dolu olurdu,
Ama hiç ağlamazdı
Hayat yorgunu Feride..!



Mahmut M.Özdemir
13.04.2015