Ağlamaktır Hayat Dediğin
Ağlamaktır Hayat Ölene Değin
Doğdum, Hamdım ağladım, Büyüdüm, Piştim ağladım. Yaşlandım, Tövbe ettim ağladım. Derken, Gün geldi, yanarken ağladım, Sevdim, mutluluktan ağladım. Doğarken başlamış ya hani bu serüven. Nerede görülmüş ölünün arkasından gülen. Hani demiş ya şair, “vardır elbet her şeyi bir yazan” İnsanın olduğu bir hayatta, bilin ki gülmelerin hepsi yalan. Ve kaldığı yerden devam eder Sefil-i Azimüşşan İnsana vicdan ararken, Hayvanda merhamet buldum. Hiç utanmadım, Oturdum, yine ağladım Ağlıyorsa sen gidince bazıları, yani senin yüzünden de akıyorsa hala göz yaşları, bir torun mesela, geliyorsa mezarının başına bir bayram sabahı. O zaman gülebilirsin artık, hiç düşünmeden arkada kalanları. Derken bitirir Sefil-ül Beşer Melek olup uçmak isterken Sefil bir insan oldum. İçimdeki şeytanı uyutmuşken, Son bir kez ölmeye talip oldum. |