SANA RAĞMEN YİNE DE SEN""Karanlık Sokakların Beyaz Düşleri"" Yorgun bulutların arkasına saklayıp Nevbahar’a hâmil yağmur gözlerini Seyre dalarsın ya Kuzgun istimlaklı perdeleri örtük pencerenden Kırağı vurmuş buzul bastı dal kırıklarını Bilir misin Kirpiklerime tutunan Toprak kokulu çiğ tanesidir her umutsuz bakışın Her bakışın Namluya sürülmüş hayta düşlerimi sıyırıp da geçen İnsafsız bir avuç cam kırığı Kurtlanmış Nemli ahşap umutlarla beslenen Sokra yüreğine yaslayıp Çelik pervazlı teğet duyguları Ararsın ya Sözlük sayfaları arasında Plâtonik sevdaların Kütüğe işlenmemiş kayıtsız kimliklerini Bilir misin Ne zordur El ayak çekilince geceden Kalın şiir kitaplarından ezberlenen çalıntı cümlelerle Çizmek seni an’a z’amana Şâir kırar da belini kaleminin Beyhûde harcar da kelimelerini lügâtlerinin Yine de anlatamaz Sesinde notalanan Serencâm-ı aşkın esrarlı ahengini Sana vurguncasına yazılan her satır Bir martavaldır oysa ki Bir laf-ı güzâf İstif insan kokan kalabalık şehirlerin Yalnız sokaklarına terk edilmiş Bir tutam şiir enkâzı Sen Karanlık Sokakların Beyaz Düşleri’ne adadığım Azâd berdân şiirimdin Sevgili Korktuğumda Ağladığımda Esrik rüzgârların kuyruğuna takıp Arşın âlâ sûretine uçurduğum İki avuç arası kanadı kırık duâm Müflis yüreğimin Söz geçmez Usûl bilmez Melânkolik gizleriyle yaptığım neticesiz ezelî Kavgam Melâlim Hasreti Gizlim Hepsinden öte Şiirim’din Sevgili Şiirim Mısra mısra gideceksin benden Yiteceksin sen de bilirim Yine de anlamam Yine de uslanmam Herkesi alıp karşıma “Sana Rağmen Yine de Sen” Derim. |