NESİ SEVİLİR Kİ
YALAN DÜNYANIN (15)

Nesi sevilir ki yalan dünyanın.
Kendini tufanda sele yollamış.
Bunca güzelliğin dağın ormanın.
Tüm yeşillikleri küle yollamış.

Yapsan da duayı bunca niyazı.
Kadere ne denir yazılmış yazı.
Kırmızısı vardır hem de beyazı.
Bir sürü dikeni güle yollamış.

Her canlı muhtaçtır gerçek sevgiye.
Sevgiler kalplere olur hediye.
Ayrı kalmak olmaz ölüm hak diye.
Seven gönülleri ele yollamış.

İyi arkadaşlık dost olabilmek
Marifet midir ki sularda yüzmek.
Onlarda isterdi karayı görmek.
Bazı canlıları göle yollamış.

Gönüllere sevda sevgi dolanda.
Meydanlarda davul zurna çalanda.
İki aşık birbirini bulanda.
Sözü dilden alıp tele yollamış.

Diyarı gurbete varıp da her gün.
İnsanlar görürsün dertli ve yorgun.
Diyardan diyara hem de ne sürgün.
Göç ettirmiş, ilden ile yollamış.

Kirlenmiş bu dünya bitmiş doğallık.
Her geçen gün artmış bozulmuş sağlık.
Evrenin tamamı olmuş mezarlık.
Ölüme de bile bile yollamış.

İlhan Ateş (Zayi Ozan)
Ankara, 01/04/2015 Çarşamba
Yayın : 04/04/2015 Cumartesi
www.edebiyatdefteri.com/siir/914675/