Sesleniyorum sokaklarıma
Kim gülümseyen gönlünüze bu kasvetli bakışları yerleştirdi
Sokaklarımda insanlar gülümserdi
Artan gülümsemeler martılara yem diye atılırdı
Bu sancılı bir buluş yok oluş
Sessizliğin kasvetli adımları kaldırımları parçalamış
Utanarak bakar kitapların arasında mısralar
Kulvar değiştiren düşüncelerde kan kokar vıcık vıcık
Bir köfte ekmek arasında sunulur bu cacık olmayan cacık
Herkes olmuş düşünce celladı
Elinde balta istediği yerde kesmek için düşünceleri bekler
Ey sokaklar sizler bir zamanlar ne mutluydunuz
Mutlulukla üstünüzde döşenmiş
Arnavut kaldırımında yürürlerdi insanlar
Artan gülümsemeler martılara yem diye atılırdı
Şimdi herkesin omuzunda kapkara bir tabut
İçine sokmak için ceset toplar
Ceset bulamazsa
Kör düşüncelerle ölümü koklatır
Yine ceset toplar
Mehmet Aluç