SÜKÛN BİR HAYKIRIŞ
aSırlık sûretli yalnızlığımı uykusundan uyandırdın
gEldiğinde ondan mahmurdu gözleri akşamlarımın aNlamaya çalıştım kimliğini bu ay fıtratlı adamın aKsedince şavkın okyanusuma, aydınlandı varlığım bİr tebessüm filiz sürdü ardından kelimelerimin çehresine eTrafı cıvıl renkli bir lisan sardı gelişinle yAktın bütün soğuk mesafeli cümlelerimi eBedî bir dehlize gönderdin kış tenli hüzünlerimi sImsıkı sarılmıştım onlara halbuki aNlaşılmak, fikrimce artık bir mucizeye eşti sIra dağlar gibi dizmedim önüne belki çektiklerimi sOrmadan, yormadan anlayabilmekti ama Hak’kın sana bahşettiği aKlım tanıdıkça ikrâr etti sen mucizesinin gerçekliğini bUhranlara geçit vermedi bilgeliğinin cevheri öMrümü ne ara böyle huzurlu kıldığını bilemediğim yabancı… nAsıl yabancısın sen söyle bana aKlım sanki sana doğduğumdan beri âşina öTeden beri varsın sanki hayatımda sIrlanmışsın canımın aynasına eRguvanlar gibisin, içimde büyüdükçe değişiyor rengin aHvâlimdeki gökkuşağı hâreleri senin eserin kUytuları mesken edinmiş mutluluğumu geri verdin aZâd oldu göz yaşından, yağmur bakışlı gözlerim mUhabbetini merhem edip sürdükçe ruhuma öRtülüyor anlaşılamamaktan üşüyen yanlarım Not:Şair bir dostun kazandırdığı alışkanlıkla mısraların 2. harflerinden oluşan bir akrostiştir... |