Sanki dünyanın tüm yükü bendeydi
Yaş elli olmadan belim büküldü.
Ayna gösterdi kır sakal tendeydi
Kırarmadan siyah saçım döküldü.

Kulak sağırlaştı işitmez oldu
Yorulan dizlerim yaşatmaz oldu
Büyüyen prostat işetmez oldu
Önden tel arkadan parmak sokuldu.

Gelin baba torun dede demeden
Dişim keserken tat alıp yemeden
Köşeye birazcık harçlık komadan
Yüreğim kökünden kansız söküldü.

Gönül gülmez olmuş surat sırıtır
Yaşadığım her gün dünü aratır
On paralık adam görür kırıtır
Ah çektikçe gönül dünyam yıkıldı.

Emekli dediler dışta koydular
En keskin kazmayla kazıp oydular
Kravat, pantolon, ceket soydular
Özlemim ateşte közsüz yakıldı.

Aşılmaz dağların zirve karıydım
Çiçekten çiçeğe konan arıydım
Muhtaç olan kulun destek yarıydım
Düşen Dursunî’ye hançer çakıldı.

Dursun Yeşil – 17.03.2011