Çaresizlikler bazen en çok çare üreten yaşanmışlıklardır. Tıpkı şiir de olduğu gibi. Her telden bir çare sunmuş aslın da şiir. Her ne kadar sitem ediyor görünse de aslında şiirin derininde muhteşem bir ironi ile birlikte az biraz da ( bana göre) taşlama var gibi geldi.


Mecburiyetler insan hayatın da yeni hürriyetler doğurandır.

Tebrik ve saygımla.

Kâh çıkarsın dağlara kâh yürürsün sahile
Nedir söyle cancazım başındaki gaile
Günün günü kovalar ah ile eyvah ile
Biliyorsun tutmuyor göle çalınca maya
Hiç çaresi yok oğlum mecbursun unutmaya

merhaba ablam

keşke dediğin gibi kolay olsaydı unutmak haydı derdim unutalım olmuyor ablam


İster nakış nakış ör istersen doku sırım
Aşk dediğimiz taam bir lokmalık ısırım
Havada parende at geçir ağır bir kırım
Ulaştır düşlerini boşalt Venüs’e Aya
Hiç çaresi yok oğlum mecbursun unutmaya

venüse aya yollasanda yoktur çaresi ablam :)

Kızgın sacın üstünde ne ekmeksin ne lavaş
Bilmez misin bu illet öldürür yavaş yavaş
Bre gafil Âdemden kalma bize bu savaş
Çelikten zırha bürün sırtını sura daya
Hiç çaresi yok oğlum mecbursun unutmaya

sırtını sura dayamaya gerek varmıdır batmış zaten gözyaşının seline kızgın saç yüreğinde yanarken

çok çok beğenerek okudum da unutmaya gelince seninle hemfikir olmadım ablam :)