yürüme üstüme siyah gecenin ağır basan yalnızlığa gömülü hayaleti.
tükenmek bilmeyen çaresizliklerin toplu kargaşası.
can çekişen düşüp düşüp yine kalkan yine sana, sana insanoğlu sana inanan bu uslanmaz azmimi anlayamıyorum.
Çözemiyorum deli gecelerde dünya kadar saçmalık içinde hala neden nefes aldığımızı,
bu bir oyun mu? bu bir dans mı? bu bir türlü yarış mı?
peki ne için?
nasıl olsa hepsi toprak olacak diye söylemediler mi bize.
Yoksa bunu her kese öğretmiyorlar mı ?
bazılarımıza başka bir yaşam mı vadedildi , bu yüzden midir cesaretleri?
Aklımı yitiriyorum, baş edemiyorum,
kapana sıkıştım öyle kapan ki bu,
rus matroşkası gibi,lakin daha acımasız.
açtıkça içinden daha zoru daha büyüğü çıkıyor oyunlarının.
Amansız ve acımasız çok dolaplar dönüyor bin bir türlü renkteki kafalarda.
Bir avuç insan olmaya çalışan yırtıcı hayvanlar gibiyiz,hepimiz ama hepimiz suçluyuz,
inkar etmeyin kabullenin,dünyayı kirletiyoruz.
biz asıl bu dünyayı hak etmiyoruz
Cennet burasıydı ve biz daha önce de buradan kovulduk.