Bir Gönül Hecesi...

Adınla başlayıp;
Acınla bitmiş bir serüveni yazmak kolay değil onca zaman sonra.
Yokluğun nicedir içimde müphem bir sancı.
Ve sen dilimde hâlâ o nihavend şarkı...

Nicedir tek bir kimse el süremedi;
Ne içimdeki cümlelere.
Nede harflerimin şeddesine ...
Ve sen hâlâ,inadını kıramadığım dudaklarımda en güzel hece...

Tellerine umutlar asılmış bir keman gibiyim nicedir.
Tınımda binlerce aşık aynı şarkıyı söyleyip;
Aynı benim gibi ölüyor...
Herkes farklı bir hengâmenin içinden çıkmayı başarıyor ama;
Tuhaftır,hiç kimsenin acısı bana benzemiyor...

Ne zaman gözlerimin simetrisine çarpıp geçse anılar;
Sesin dökülüyor kulaklarıma...
Ne zaman anılarla bezemeye kalksam şu kopçası kopmuş ömrü.
Yüreğim yığın yığın imge çöplüğü...
Artık,içimdeki satırlar kan doğrar oldu ömrüme.
Her şiirde yokluğundan düşüyorum.
Öznelerim acıyor.
Yüklemlerim ağrıyor.
Bağrıma taş basıyorum olmuyor.
Ağrıma kurşun sıkıyorum ölmüyor...

Nicedir;
Dokusu bozulmamış kerpiç duvarların içinde,
Tıka basa yokluğunu doldurur oldum kadehime.
Tabir edilmez bir infiâl;
Sabredilmez bir ihtilâl gibi mimiklerimin üzerine otururken yokluğun.
Bendim lirik bir sevdanın ortasında kalleşçe sırtından vurduğun.

Şimdi,hangi şarkının güftesine devirsem kulaklarımı;
Aşifte bir tebessüm sokuluyor nefesime.
Kör kütük yürürken yokluğunun üzerine;
Sinsi bir düşman gibi adımlarımı çelmeliyor gece.
Düşüyorum görmüyorsun...
Ölüyorum bilmiyorsun...

Şimdi,müptezel bir sevdanın içinde canım çekilirken.
Böylesine bir ölüm kanıma dokunurken.
Son kez düşüyorum seni içi yaralı satırlara...
Ve artık;
Son kez çarpıyorum sesini içimin duvarlarına...

Hâlâ adını soruyorsan bana.
Adın bende hiç bitmeyen bir gönül hecesi..
Acını sakın sorma.!
Acın,kapalı gişe bir filmin en hüzünlü sahnesi.
Acın,bitmiş bir ömrün hazin hikayesi...

Ümit Akın.
29/11/2014.
{Mor Bir Tebessüm}