Gün Işığım...
Yine ıssız okyanuslarımın kucağındayım,
Hava puslu, hazin ve soğuk… Tüylerimi ürperten bir rüzgar Yalnızlığımı acımasızca yüzüme vuruyor… Dilimi kavuruyor artık tuzlu sular Yalnızım yine Yine düşünüyorum sessizce, Ama bu sefer Her şeyden farklı, Ama bu sefer Herkesten saklı… Dümenin başında kimse yok… Çünkü yine kayboldu aklımın kuyularında Gemimin, “Gün Işığımın”, kaptanı… Bir ip salsam çıkar mı acaba? Aslında artık Bulmak da zor onu, Çıkarmak da… Delik deşik oldu beynim Akbabaların üşüştüğü bir et parçası gibi… Paramparça Delik deşik… … Peki ya kaptan geri gelmezse, Ya ben geri gelmezsem… Bu ıssız, Bu karanlık, Bu soğuk okyanusta Ne kadar dayanabilir ki gemin? Tamam yeter! Uyanmalıyım artık Ve bulmalıyım kaybettiğim kaptanımı. İçimi ürperten, Kanımı donduran Bu sahte okyanustan kurtulmalıyım. Artık Bu rüyadan uyanmalıyım…! … Aman tanrım! O ses de neydi? O çıtırdı nerden geldi? Yoksa… Dayan Gün Işığım Dayan gemim Çıkacağız karaya sağsalim. Ne bir çatlak olacak yüzeyinde senin, Ne de kalbimde bir yara bulunacak benim… Kaptanım uyanacak bu rüyadan Ve uyandığı zaman Çekilecek bulutlar gökyüzünden, Rüzgar dinecek Ve kara görünecek. Dayan Gün Işığım… Ben uyandığım gün Her şey geçecek, Her şey gelecek. İnan, İnan buna ve Dayan Gün Işığım… Uyanacağım bir gün Ve her şey bitecek. İnan bana tek dayanağım İnan bana… Manevi Kardeşim Buse Göğüsger’e aittir… |
devamınıda bekleriz saygılarımla..