Ellerimde kayıp giderken
Hayat denen ömrüm
Ve geceler kapatırken
Gözlerimi
Sessizliğini dinliyorum
Ve susturduğun yüreğini...
Konuşmak bu kadar mı zor
Yok İstanbul... Yok...
Böyle olmamalı
Böyle olmamalıyız...
Ve sen böyle olmamalısın
Böyle bakmamalısın mesela
Kırgın, yorgun, küskün...
Susmamalısın evvela
Yok İstanbul... Yok...
Böyle olmamalısın...
Bu kalabalık yakışmıyor sana
Bu yorgunluk gözlerine
Ve dudaklarına sükut...
Konuşsana İstanbul
Kelama vursana cümleleri
Sözlerini artık saklama
Yangınlar çıkarsın harflerin
Ama uğramasın sûkuta...
Yok İstanbul... Yok...
Böyle olmamalı
Böyle olmamalıyız...
Ve sen böyle durmamalısın mesela...
Cümlelerin yangını
Bükmemeli omuzlarını
Dik durmalısın sen
Cümleleri yakmalısın
Yakmalısın ki yansınlar
O kadar kolay mı sana varmak
Yok İstanbul... Yok...
Böyle olmamalı
Böyle olmamalısın...
Ve böyle akmamalı gözyaşların
Ağlamamalısın İstanbul ...
Gözlerinin derinliğinde boğulmalıyım
Yüreğinin derinlerinde kaybolduğum gibi
Ağlamamalısın ki
Gitmemeliyim gözlerinden...
Yok İstanbul... Yok...
Böyle olmamalı
Böyle olmamalıyız...
Ve ben seni bulmalıyım
Beraber yakmalıyız cümleleri
Kelimelerin boynuna
Beraber vurmalıyız kederi
Sûkut’a veda etmeliyiz belki
Yangın yeri olmalı ortalık
Karanlığın örttüğü her yer
Bu yangınla aydınlanmalı
Böyle olmamalı
Böyle olmamalıyız...
Yok İstanbul... Yok...
Biz bu yangını başlatmalıyız...
Tutuştur kibriti
Tüm cümleleri yakmalıyız
Lügattaki...
Tüm yürekleri
Gizlice yaktığımız gibi...



(EKİM 2014)