odamdaki sensizlikkaranlık çökerken yavaşça dünyama ismini yazarım bugulanmış cama demleyip cayımı otururum masama dökerim içimdeki sensizligi kagıda sessiz bir feryat cıkar yüregimden damla damla yaş dökülür gözlerimden eskimiş bir resmin kaldi geriye senden gözlerin gitmez oluyor hayallerimden ay ışıgı sızar penceremden odama camdaki ismin yansır onanın duvarına elim uzanır çakmaga ve sigarama tüter durursun sigaramın dumanında her köşede senden bir hatıra var baktıkca içim kor olur yanar bugulanır gözlerim yaşlar dolar seni seni ne çok özlemişim yar yavasça çalarken kapımı uyku düşünürüm nerede oldugunu yüregimi sızlatır acı bir duygu böylemi olacaktı aşkımızın sonu dursun durukan |