Bana Kalan SokakNe umutlar ektim gönül bahçeme GÜL sanmıştım dikeni bana kaldı! Göz yaşlarım savruldukça içime KÜL sanmıştım yakanı bana kaldı! Her bakışım maziden gün aradı Gözlerimi al kanlara buladı Yüreğime acımadan vuranı EL sanmıştım yakını bana kaldı! Dostum dedim dost bağında eğlendim Düşmanlığı ben dostumdan öğrendim Selam versem hep kendimden iğrendim KUL sanmıştım yakını bana kaldı! Hayaldi umutlar hayaldi bahçe Aklım bende kalmış gönlüm se düşte Bastığım yerleri bilseydim keşke YOL sanmıştım çökeni bana kaldı! Sonra : Umutlar ekildikçe bu gönül bahçesine, Yollarım diken oldu,dokuzuncu sokakta! Yedi yılda bin hüsran takılınca peşime, Yıllarım diken oldu,dokuzuncu sokakta! Elden bir şey gelmedi dikenlerin içinde Hangi yana döndüysem,gül yok diken içinde Gönlümün ızdırabı tarifsiz bir biçimde Gözlerim hep yaş doldu,dokuzuncu sokakta! Gözlerdeki bu yaşlar inince yüreğime, Gönül çok hesap sordu,artık kendi kendine. Vurdular acımadan bükülmez bileğime Umutlar bir bir soldu,dokuzuncu sokakta! Maziyi düşünsem boş,bu günse dünden sarhoş Bir çıkmazın içinde,ister dolan ister koş, Yüreğim bundan böyle,çok karanlık çok da loş Yanlışı doğru bildi,dokuzuncu sokakta! Yanlışı doğru bildi,dokuzuncu sokakta..! M. Levent ÖZGEÇ |